یه مطلب واقعا بی نظیر و زیبا توی یکی از وبلاگ ها دیدم

که توی لینک پایین گذاشتم توصیه میکنم حتما کلیک کنید

http://mohamadebrahimhemmat.blogfa.com/post/47

این مطلب خاطرات یکی از نمازگزاران حضرت آیت‌الله العظمی بهجت (ره) بود که توسط

پسر این مرجع تقلید فقید در مراسم سالگرد حضرت آیت‌الله بهجت (ره) در مسجد

صاحب الزمان (عج) ورامین بازگو شد:«تهران زندگی می‌کردم، کارم در زمینه کامپیوتر

بود، روزی از تلویزیون یکی از نمازهایی را که آیت‌الله بهجت (ره) می‌خواندند را دیدم و

لذت بردم. تصمیم گرفتم به قم بروم و نماز جماعتم را به امامت آیت‌الله بهجت (ره) بخوانم،

همین کار را هم کردم، به قم رفتم، دیدم بله همان نماز باشکوهی که در تلویزیون دیدم

در قم اقامه می‌شود، نمازهای پشت آقا بسیار برایم شیرین و لذت بخش بود، برنامه‌ام را

طوری تنظیم کردم که هر روز صبح بروم قم و نماز صبحم را به امامت آقای بهجت

بخوانم و به تهران برگردم .یک سال کارم همین شده بود، هر روز صبح می‌رفتم قم

نماز می‌خواندم و برمی‌گشتم، در این زمان شیطان هم بیکار ننشسته بود، هر روز مرا

وسوسه می‌کرد که چرا از کار و زندگی می‌زنی و به قم می‌روی؟ خوب همین نماز را در

تهران بخوان و … . کم کم نسبت به فریادهای آیت‌الله بهجت (ره) هنگام سلام دادن

آخر نماز حساس شده بودم، آخه چرا آقا فریاد می‌کشه؟ چرا داد می‌زنه؟

چرا با درد سلام می‌ده؟ حساسیتم طوری شده بود که خودم  قبل از

سلام‌های آقا سلام می‌دادم. به خودم گفتم من اگر نفهمم چرا آقا موقع سلام آخر

نماز فریاد می‌کشه دیگه نمیام قم نماز بخونم، همون تهران می‌خونم، 

این هفته هفته آخرمه … یک روز آومدم و رفتم دم درب منزل آقا، در زدم،

گفتم  باید بپرسم دلیل این فریادهای بلند چیه، رفتم دیدم آقا میهمان داشتند،

گوشه اتاق نشستم و در افکار خودم غوطه‌ور شدم، تو ذهن خودم با

آقا حرف می‌زدم، آقا اگر بهم نگی می‌رم هان! آقا دیگه نمیام پشتت نماز

بخونم هان! تو همین افکار بودم که آیت‌الله بهجت انگار حرفامو شنیده باشه

سر بلند کرد و به من خیره شد، به خودم لرزیدم، یعنی آقا فهمیده من چی

می‌گفتم؟  من که تو دلم گفتم، بلند حرفی نزدم، چطور شنید؟ سرم را

پایین انداختم و آرام از مجلس خارج شدم و به تهران برگشتم،

در راه دائما با خودم می‌گفتم آقا چطورحرف‌های من را شنید؟ در همین

افکار بودم تا اینکه شب شد و خوابیدم، در خواب دیدم پشت آیت‌الله بهجت (ره)

ایستادم و در صف اول نماز می‌خوانم، متعجب شدم، در بیداری اصلا نمی‌توانستم

به چند صف جلو برسم چه برسد به اینکه برم صف اول! خوشحال بودم و پشت

آقا نماز می‌خواندم، یک دفعه تعجب کردم، دیدم در جلوی آقا، روبروی محراب

یک دربی باز است به یک باغ بزرگ و آباد،آخه این در رو کی باز کردند؟

اصلا قم چنین باغ بزرگی نداره،تعجب کردم، باغ سر سبز و پر از میوه‌ای بود،

خدای من این باغ کجا بوده؟ در همین افکار بودم که به سلام آخر نماز رسیدیم،

در انتهای نماز و هنگام سلام نماز درب باغ محکم بسته شد، یک لحظه از

خواب پریدم. یعنی من خواب بودم؟ آقا جواب سئوال من رو در خواب دادند،

پس راز این فریاد بلند آقا هنگام سلام نماز درد دل کندن از آن باغ آباد و

بازگشت به زمین خاکی بود؟ به دلیل این درد آقا فریاد می‌کشید،

من جواب سئوالم رو گرفته بودم و پس از آن سه سال دیگر عاشقانه

هر روز صبح برای نماز به قم می‌رفتم و سپس به تهران بازمی‌گشتم

تا آقا رحلت کردند.»

امام حسین (علیه السلام) در روایتی ویژگی های حضرت ولیعصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را اینگونه بیان می فرماید:

«في القائم منا سنن من الانبياء(ع): سنة من نوح، و سنة من ابراهيم، و سنة من موسي، و سنة من عيسي، و سنة من ايوب و سنة من محمد(صلي الله عليه و آله وسلم).

فاما من نوح: فطول العمر.

و اما من ابراهيم: فخفاء الولادة و اعتزال الناس.

و اما من موسي: فالخوف و الغيبة.

و اما من عيسي: فاختلاف الناس فيه.

و اما من ايوب: فالفرج بعد البلوي.

و اما من محمد (صلي الله عليه و آله وسلم): فالخروج بالسيف»

در زندگي قائم ما آداب و روش پيامبران وجود دارد.

راه و رسمي از نوح پيامبر. و راه و رسمي از ابراهيم. و راه و رسمي از موسي. و راه و رسمي از عيسي.

و راه و رسمي از ايوب. و راه و رسمي از محمد (صلي الله عليه و آله وسلم).

اما راه و رسم نوح پيامبر، طول عمر است.

و راه و رسم ابراهيم، ولادت پنهان، و دوري از مردم است.

و راه و رسم موسي، واهمه داشتن و غيبت كردن است.

و راه و رسم عيسي، اختلاف داشتن مردم در وجود اوست.

و راه و رسم  ايوب، رهائي و پيروزي پس از آزمايشها و گرفتاريهاست.

و راه و رسم محمد (صلي الله عليه و آله وسلم) قيام با شمشير است.

آن حضرت نزديك طلوع فجر، روز جمعه، نيمه ماه شعبان، سال 254 هجرى قمرى در شهر سامراء به طور مخفى وپنهان از ديد عموم، پا به عرصه وجود نهاد.

نام: م ح م م د صلوات اللّه وسلامه عليه؛ وعجّل اللّه تعالى فى فرجه الشّريف

كنيه: ابوالقاسم، ابوجعفر و....

لقب: بيش از نهصد لقب براى حضرتش ذكر كرده اند كه در كتب مختلف موجود مى باشد از آن جمله: مهدى، حجّت، منتقِم، بقية اللّه الا عظم، قائم آل محمّد، صاحب الزّمان و....

پدر: امام حسن عسكرى صلوات اللّه وسلامه عليه.

مادر: به نام هاى نرجس، مليكه، ريحانه، صيقل وسوسن معروف است.

نقش انگشتر: (أنَا حُجَّةُ اللّهِ وخاصَّتُهُ).

دربان: چهار نفر به نام هاى عثمان بن سعيد، محمّد بن عثمان، حسين بن روح، علىّ بن محمّد سمرى، در غيبت صغرى وكالت ووساطت حضرت را بر عهده داشته اند.

جريان ولادت آن حضرت، همانند حضرت موسى كليم عليه السلام در كنار كاخ طاغوت زمان، مخفى وپنهان از ديد جاسوس ها وعموم مردم انجام گرفت.

حضرت داراى دو غيبت بوده است: يكى غيبت صغرى - كه حدود هفتاد وپنج سال به طول انجاميد - وديگرى غيبت كبرى مى باشد - كه تقريبا از سال 330 هجرى قمرى شروع شد.

و از آن زمان به بعد براى حضرت، وكيل ونائب خاصّ معرّفى ومعيّن نشده است، بلكه مجتهدين جامع الشّرايط - به عنوان وكيل ونائب عامّ - امور جامعه را بر عهده داشته ودارند.

آن حضرت در همين جامعه، بين افراد رفت وآمد ودر مجالس به صورت ناشناس شركت مى نمايد؛ ونيز همه را مى بيند وشاهد اعمال همگان خواهد بود.

ولى ديگران هم گرچه او را مى بينند، امّا شخص حضرتش را نمى شناسند كه كدام يك از اشخاص مى باشد.

افراد بسيارى در غيبت كبرى به محضر مباركش شرفياب شده اند وكسب فيض ‍ كرده اند.

علائم ونشانه هاى متعدّد وگوناگونى جهت ظهور وقيام آن حضرت، توسّط معصومين عليهم السلام بيان ومطرح شده است، كه در كتاب هاى مختلف اهل سنّت وشيعه به طور مشروح ومبسوط مذكور مى باشد.

وقتى حضرت در مكّه معظّمه ظهور نمايد، 313 نفر از اصحاب وفرماندهان او از اطراف وشهرهاى مختلف در كنار كعبه الهى جمع شوند ودر دست هر كدام شمشيرى خواهد بود.

و سپس منادى بين زمين وآسمان گويد: اين مهدى موعود است كه ظهور كرده وبه شيوه حضرت داوود وسليمان عليهماالسلام قضاوت خواهد نمود وبيّنه وشاهد، لازم ندارد.

طبق آنچه در روايات آمده است: حكومت آن حضرت بين هفت تا نُه سال به طول خواهد انجاميد

مدّت امامت: حضرت بنابر مشهور بين روايات، روز جمعه، نُهم ربيع الاوّل، سال 260 هجرى قمرى پس از شهادت پدر بزرگوارش، در سنين پنج سالگى به منصب ومقام عظمى ووالاى امامت وخلافت نائل گرديد.

و از آن زمان تاكنون حدود 1157 سال مى باشد ودر آينده تا هر لحظه كه خداوند متعال اراده نمايد، امامت وهدايت جامعه را به عهده خواهد داشت.

مدّت عمر: آن حضرت حدود پنج سال، هم زمان با پدر بزرگوارش حضرت ابومحمّد، امام حسن عسگرى عليه السلام بوده وپس از آن تا اين زمان - كه روى هم 1162 سال باشد - عمر پربركت آن حضرت مى باشد ودر آينده تا هر زمان كه خداوند بخواهد، تداوم خواهد يافت.

نماز امام زمان عليه السلام دو ركعت است، كه در هر ركعت سوره حمد يك مرتبه وچون به جمله (إيّاك نعبد وايّاك نستعين) برسد، صد مرتبه آن را تكرار نمايد؛ وبعد از سوره حمد، يك مرتبه سوره توحيد خوانده مى شود، همچنين هر يك از ذكر ركوع وسجود را هفت مرتبه بگويد.

و چون سلام نماز را دهد، تسبيح حضرت زهراء عليها السلام را بگويد ودر بعضى عبارات آمده است كه بعد از آن، نيز صد مرتبه صلوات بر محمّد وآل محمّد فرستاده شود.

و بعد از آن، حوائج مشروعه خود را از خداوند طلب نمايد

www.m-mahdi.net

وقتی پدر و مادر یا حتی همسرمان به سفری می روند چقدر دلتنگشان می شویم و روزی چندین پیام میزنیم و تلفن می کنیم . چرا؟ چون از نظر روحی به اینان نزدیکیم لذا تشنه برقراری ارتباطیم.

اقا امام زمان (عج) زنده و حاضرند   گرچه چشم ما ایشان را نمی بیند اما  چقدر دلتنگشان می شویم و چقدر این دل پیام به امامش می دهد  چقدر این دل با مولایش حرف می زند  میزان این صحبت نشانه نزدیکی ودلتنگی خودت به امامت باشد  حالا می تونی به خودت  کمی امیدوار باشی 

بنا به اعتقاد شیعه سعادت واقعی تنها از مسیر معرفت اهل بیت پیمبر و انجام دستورات اینان حاصل میشود  ... در این میان بر معرفت نسبت امام هر  زمان به عنوان راه رهایی از مرگ جاهلی تاکید شده است و حدیث متواتر و مشهور شیعه و اهل تسنن که : 

هرکس به مرگ جاهلی بمیرد و امام زمان خویش را نشناشد به مرگ جاهلی از دنیا رفته است.  

معرفت امام زمان  ارواحنهفداه دانستن نام و نسب و تاریخ و مکان و لادت ایشان نیست گرچه در این وادی عقل ها سرگردان و اندشمندان متحیرند  همگان مکلف اند  به قدر وسع در مسیر معرفت و محبت و اطاعت از امام خویش گام بردارند  .